Kochane Kobitki,
Czy wracając pamięcią do lat dzieciństwa pamiętacie tę małą dziewczynkę, która kiedyś miała wielkie marzenia? Ta mała, odważna istota, która wierzyła, że świat stoi otworem dla jej możliwości? Teraz, gdy patrzycie w lustro, czy potraficie dostrzec w sobie tę samą pewność siebie i determinację, co kiedyś? Czy może pozwalacie, by wątpliwości i niepewności zaciemniły tę iskrę, którą kiedyś miałyście w oczach? Czy potraficie znaleźć dla siebie tę namiastkę zrozumienia, przytulenia, docenienia siebie za swoje osiągnięcia i drobne sukcesy tak samo jak dawniej? A może jest tak, że w momencie, w którym wracacie do wspomnień z okresu dzieciństwa jedyne co pojawia się na pierwszym planie to te trudne momenty, wspomnienia, o których teraz kiedy już jesteście dorosłe nie chce się pamiętać? Tak też jest okey.
Nasz mózg zapisuje w podświadomości przeróżne wspomnienia, słowa, sytuacje, które w mniejszym bądź większym stopniu oddziałują na Nas zarówno na etapie dojrzewania jak i teraz w dorosłym życiu, a co za tym idzie budują poczucie własnej wartości i jednocześnie poczucie sprawczości. I teraz jest dwie drogi albo idziecie za tym co było w przeszłości, pielęgnujecie w sobie żal, złość, nienawiść, a przez to blokujecie drogę do tego, aby pójść dalej, zrobić krok, który może, a nawet na pewno będzie wymagał od Was ogromnych pokładów odwagi, energii, przełamania siebie albo (i tutaj punkt dla Was za odwagę) zostawiacie za sobą to co było, odcinacie grubą kreską i podejmujecie działania zgodne ze sobą działania, które pomogą Wam ukierunkować na odkrycie na nowo w sobie swojej własnej tożsamości.
Poszukajcie dla siebie wygodnej przestrzeni, abyście mogły pobyć sam na sam ze sobą, przefiltrować przez siebie wszystkie myśli, doświadczenia, miejsce, w którym obecnie się znajdujecie w swoim życiu i zadajcie sobie kluczowe pytania: Czy jestem szczęśliwa w tym miejscu, w którym teraz jestem? Co powinnam zrobić dla siebie, jakie kroki podjąć, aby zmienić obecną rzeczywistość i przybliżyć się do miejsca, które może niejednokrotnie wizualizowałyście sobie w swojej głowie, podczas rozmów z przyjaciółką czy chociażby na sesjach z coachem, mentorem, a może psychoterapeutą, psychologiem nie ma znaczenia. Jeżeli idziecie przez życie z przekonaniem, że to są tylko Wasze trudności i same musicie sobie z nimi poradzić to dziś chcę Wam powiedzieć, że nie, wcale tak nie musi być!
Każda z nas nosi w sobie własną historię, w której jak echo rozbrzmiewają słowa, komunikaty zarówno te mocno niesprzyjające tj: nie dasz rady, po co ci to? Jesteś za słaba odpuść, po raz kolejny Ci nie wyszło, inni lepiej radzą sobie w życiu, a Ty ciągle masz jakieś problemy itd. itd. można by mnożyć, ale nie można zapominać o komunikatach o pozytywnym wydźwięku, których też zapewne również nie brakowało tj: jestem z Ciebie dumna/y, zrobiłaś kawał dobrej roboty, jesteś najlepsza, wierzę w Ciebie, trzymam za Ciebie mocno kciuki, DASZ RADĘ!
Niejednokrotnie na przestrzeni różnorakich sytuacji życiowych czy to w życiu zawodowym czy prywatnym wkrada się tzw. syndrom oszusta. Syndrom oszusta to nieustanne uczucie, że to czego doświadczamy: sukcesy w pracy: kolejny projekt zakończony sukcesem, awans itp to zwykły łód szczęścia, fart i może tak sobie powtarzasz nie raz i nie dwa. Nie to nie jest zwykły fart, a wynik Twojego zaangażowania, wysiłku i umiejętności.
Popatrzcie na siebie z perspektywy tej małej dziewczynki i pomyślcie co dziś po tych wszystkich latach chciałybyście jej powiedzieć i spróbujcie to zrobić, a może łatwiej będzie Wam wyrazić to słowami, napisać list. Każda forma będzie dobra, jeżeli będzie zgodna z Wami.
Trzymam kciuki
Autor tekstu: Wioleta Rożek
